نخست باید گفت؛ خواندن تمام سوره‌ها و آیات قرآن کریم -حتی اگر روایت ویژه‌ای در مورد آنها وجود نداشته باشد- مستحب است، و اجر و پاداش دارد. علاوه بر این پاداش اولیه، اگر روایاتی -هرچند ضعیف- در مورد آثار و برکات مضاعف قرائت یک سوره در زمان و مکان خاص وجود داشته باشد، به قصد رجاء می‌توان به توصیه موجود در آن روایات هم عمل کرد.
با ذکر این مقدمه باید گفت؛ در مورد فضیلت و آثار و برکات سوره واقعه، روایات زیادی در منابع حدیثی و تفاسیر شیعه و اهل‌سنت وارد شده است که در اینجا به چند مورد از آنها اشاره می‌شود:
ابى بن کعب از رسول خدا(صلی الله وعلیه وآله وسلم) نقل می‌کند: کسى که سوره واقعه را بخواند از غافلان به شمار نخواهد آمد.
عیاشى به سند خود، از زید شحام، از امام باقر(علیه السلام) نقل می‌کند:
کسى که سوره واقعه را قبل از خواب بخواند، در حالى که صورتش مانند ماه شب چهارده خواهد درخشید، به ملاقات خدا خواهد رفت.
از امام صادق(علیه السلام) نقل شده است: کسى که در هر شب جمعه، سوره واقعه را بخواند، خدا او را دوست خواهد داشت و محبّت او را در دل مردم قرار داده و هرگز بدى، فقر و آفتى از آفات دنیا را نبیند، و از دوستان امیرالمؤمنین(علیه السلام) خواهد بود.
از مسروق روایت شده است: کسى که می‌خواهد اخبار پیشینیان، بهشتیان، جهنمیان، دنیا و آخرت را بداند، سوره واقعه را بخواند.
گزارش شده است که عثمان بن عفان در بیمارى منجر به مرگ عبداللَّه بن مسعود، به ملاقات او رفت و از او پرسید: از چه چیزی شکوه دارى؟!
گفت: از گناهانم!
پرسید: چه می‌خواهى؟!
گفت: رحمت پروردگارم را!
پرسید: آیا طبیبى برایت نیاورم؟!
گفت: همان طبیب است که مرا بیمار کرد!
پرسید: آیا دستور ندهم که سهمیّه تو را از بیت المال بدهند؟!
گفت: آن‌روز که محتاجش بودم مرا محروم داشتى و امروز که دیگر احتیاجی ندارم، قصد پرداخت آن را داری؟!
عثمان گفت: براى دخترانت باشد!
عبدالله پاسخ داد: آنها نیازى به آن حقوق و عطا ندارند؛ چون من به آنها توصیه کردم تا سوره واقعه را بخوانند و به آن مداومت کنند؛ زیرا از رسول خدا(صلی الله وعلیه وآله) شنیده بودم که می‌فرمود: هر کس سوره واقعه را هر شب بخواند هرگز نیازمند و فقیر نخواهد شد.[1]
[1]. در ارتباط با روایات بالا و نیز دیگر روایات مرتبط، ر. ک: طبرسی، فضل بن حسن، مجمع البیان فی تفسیر القرآن، مقدمه، بلاغی، محمد جواد، ج 9، ص 321- 322، تهران، ناصر خسرو، چاپ سوم، 1372ش؛ قرطبی، محمد بن احمد، الجامع لأحکام القرآن، ج 18، ص 194، تهران، ناصر خسرو، چاپ اول، 1364ش؛ زمخشری، محمود، الکشاف عن حقائق غوامض التنزیل، ج 4، ص 471، بیروت، دار الکتاب العربی، چاپ سوم، 1407ق.
