فَسْئَلُوا أَهْلَ الذِّكْرِ إِنْ كُنْتُمْ لا تَعْلَمُونَ (سوره نحل آیه 43)
اگر نمی دانید ، از آگاهان بپرسید.
شاخصترين ويژگى حيات انسانى، انديشه و تفكر و معرفت اوست. آدمى در سير تكامل عقلانى و پويش مستمر خود همواره در جستجو و با پرسشهاى تازهاى روبرو است. كسى كه براي او پرسشي مطرح نيست، معرفتى برايش حاصل نیست. پرسشهاى فراروى تفكر دينى از گسترهى بسيار وسيعى برخوردار است.
پرسشگران با اين انگيزه شكل گرفته است تا بتواند بخشى از نيازهاى ضروری و اقناع نشده ی فرهنگى، پژوهشى و آموزشى را در حوزه ی انديشه دينى برآورده سازد. البته با وجود تلاشهاى زياد از سوی مراكز مختلف، نه تنها ضرورت فعاليت در زمينه پاسخ گوئى به سؤالات و شبهات دينى همچنان وجود دارد، بلكه با گسترش و پيشرفت رسانه هاى ارتباطى، نياز به وجود سامانه ای كه صرفاً به پاسخ گوئى به سؤالات و شبهات بپردازد، افزون تر شده است و باید تلاش کرد تا پاسخ هایی شیوا و کامل به گونه ای بیان شوند که نظر دین مبین اسلام به شمار آیند.
شیوه ی پاسخگویی:
ارائه ی پاسخهای ناکافی یا اشتباه، بد دفاع کردن و بد جواب دادن، از دفاع نکردن و جواب ندادن بسیار بدتر و خطرناک تر است. وقتی کسی سؤالی می پرسد، تا شخصی به او پاسخ نداده، انتظار دارد برای سؤالش پاسخ مناسبی وجود داشته باشد؛ اما وقتی پاسخ ناکافی و گاه غلط برای پرسشش دریافت می کند، نه تنها سؤال در ذهن او رسوخ می کند، بلکه ممکن است فکر کند برای این سؤالش پاسخ مناسبی وجود ندارد.
 |
پرسشگران تلاش می کند تا با به کار گیری نیروهای متخصص و آشنا به مسائل روز، زیر نظر استاد ارجمند حجة الاسلام و المسلمین روح الله زال پاسخگوی سؤالات مردم عزیز در داخل و خارج از کشور باشد.
نکته مهم:
البته ارزش پرسش و پرسش گری ارزشی ذاتی نیست؛ یعنی این گونه نیست که پرسش گری در هر شرایطی مطلوبیت داشته باشد؛ بلکه در صورتی دارای ارزش اخلاقی است که به منظور کشف حقیقت و فهم واقعیتی باشد. پس اگر پرسش برای اظهار فضل و مچ گیری و امثال آن باشد، کاری بسیار زشت و ناپسند است.
امام علی (علیه السلام) در پاسخ پرسش کننده ای که برای اظهار فضل یا مچ گیری سؤال کرد، فرمود:
سَلْ تَفَقُّهاً ولا تَسأَلْ تَعنُّتاً فانَّ الجاهلَ المُتعلِّمَ شبیهٌ بالعالِمِ و انَّ العالِمَ المُتَعسِّف شبیهٌ بالجاهلِ المُتَعَنِّتِ؛
برای دانستن بپرس نه برای آزردن، که نادانِ آموزنده همانند داناست و دانای برون از راه انصاف، همانند نادانِ پر چون و چراست. (نهج البلاغه، حكمت 320، ص 419)
