اولاً: اساس کمک های جمهوری اسلامی ایران به دیگر کشورهای اسلامی کمک های معنوی است، نه کمک های مادی و مالی.
ثانیاً: اگر کمک های مادی و مالی هم نسبت به دیگر کشورهای اسلامی داشته باشد این کار دارای آثار و فواید مادی و معنوی بسیاری است:
الف. آثار مادی: این کار موجب رشد و شکوفایی اقتصادی کشور خواهد شد؛ چون یکی از عوامل مهم رشد اقتصادی و برقراری روابط تجاری با دیگر کشورها، داشتن اعتبار سیاسی در جامعه بین المللی است و داشتن اعتبار سیاسی در جامعه جهانی وابسته به داشتن حامی و نیروی های پشتیبان در میان کشورهای دنیا و تعامل خوب و حمایت از آنهاست؛ چنانکه تمام کشورهای دنیا برای استحکام پایه های نظام خود در جامعه جهانی به دوستان خود در مناطق مختلف کمک های مادی و معنوی می نمایند و اهرم های دفاعی برای خود درست می کنند.
ب. آثار معنوی: این کار علاوه بر این که خوشنودی خداوند متعال و انجام وظیفه شرعی[1] و انسانی را به همراه دارد، موجب گسترش عدالت، رفع ظلم و ستم و ترویج آرمان های اسلام و انقلاب خواهد شد.
توجه به یک نکته بسیار مهم در این باره ضروری به نظر می رسد و آن این که اسلام به مرزبندی و تقسیم بندی جغرافیایی کشور ها که دست آورد استعمار برای تفرقه و جدایی بین مسلمانان است معتقد نیست.
اسلام معتقد است مردم مسلمان در سراسر دنیا یک ملت هستند، لذا از آنان تعبیر به امت واحده می کند: "إِنَّ هذِهِ أُمَّتُکُمْ أُمَّةً واحِدَةً وَ أَنَا رَبُّکُمْ فَاعْبُدُون".[2] و کشورهای اسلامی یک کشوراند که در فقه اسلامی به آنها «دارالاسلام» در مقابل دارالکفر اطلاق می شود. از این جهت است که ثروت های کشورهای اسلامی در دست ولی امر مسلمین است و او هر جا که به صلاح امت اسلامی باشد مصرف می کند. البته اگر حفظ نظام جمهوری اسلامی متوقف بر صرف این اموال فقط در ایران باشد، در این جا ولی امر مسلمین از باب تقدیم اهم بر مهم، آن را در ایران مصرف می کند، چراکه جمهوری اسلامی امروز به عنوان مرکز و محور برای دولت مسلمین است.
شاهد بر این ادعا این است که ما مشاهده می کنیم شیعیان در سایر کشورهای اسلامی، وجوهات شرعیه خود را برای مراجع تقلید در قم ارسال می کنند. مراجع نیز این اموال را در کارهای خیر به ویژه نشر و انتشار، علم و تأسیس مراکز و مدارس علمی در ایران و سایر کشورها هزینه می کنند و ... .
[1] اصول کافی، کتاب ایمان و کفر، باب حق مؤمن بر مؤمن، ح 1و 2 و3. برای اطلاع بیشتر به کتاب معراج سعادت، ص 385 مراجعه نمایید.
[2] انبیاء، 92.
